این ملک متروکه اعلام می شود - 7(قسمت پایانی)

Willie:  She was The Main Attraction.  The house is sure empty now.

Tom:  You ain’t still living there, are you?

Willie:  Sure.

Tom:  By yourself?

Willie: Uh-huh.  I’m not supposed to be but I am.  The property is condemned but there’s nothing wrong with it.  Some county investigator come snooping around yesterday.  I recognized her by the shape of her hat.  It wasn’t exactly what I would call stylish-looking.

Tom:  Naw.

Willie:  It looked like something she took off the lid of the stove.  Alva knew lots about style.  She had ambitions to be a designer for big wholesale firms in Chicago.  She used to submit her pictures.  I never worked out.

                                      You’re the only star

                                      In my blue hea-ven…

Tom:  What did you do?  About the investigators

Willie:  Laid low upstairs.  Pretended like no one was home.

Tom:  Well, how do you manage to keep on eating?

Willie:  Oh, I don’t know.  You keep a sharp look-out you see things lying around.  This banana, perfectly good for instance.  Thrown in a garbage pail in back of the Blue Bird Café. (She finishes the banana and tosses away the peel)

Tom: (grinning)  Yeh.  Miss Preston for instance.

Willie:  Naw, not her.  She gives you a white piece of paper says “Draw what you please!”  One time I drawn her a picture of- Oh, but I told you that, huh?  Will you give Frank Waters a message?

Tom:  What?

Willie:  Tell him the freight sup’rintendent has bought me a pair of kid slippers.  Patent.  The same as the old ones of Alva’s.  I’m going to dances with them at Moon Lake Casino.  All night I’ll be dancing an’ come home drunk in the morning!  We’ll have serenades with all kinds of musical instruments. Trumpets an’ trombones.  An’ Hawaiian steel guitars.  Yeh! Yeh! (She rises excitedly.)  The sky will be white like this.

Tom:  (impressed) Will it?

Willie:  Uh-huh.  (she smiles vaguely and turns slowly toward him.)  White-as a clean-piece of paper…(then excitedly)  I’ll draw-pictures on it!

Tom:  Will you?

Willie: Sure!

Tom:  Pictures of  what?

Willie:  Me dancing!  With the freight sup’rintendent!  IN a pair of patent kid shoes!  Yeh!  Yeh!  With French heels on them as high as telegraph poles! An’ they’ll play my favorite music!

Tom:  Your favorite?

Willie:  Yeh.  The same as Alva’s.  (breathlessly, passionately)

                        You’re the only STAR-

                        In my blue HEA-VEN…         

I’ll-

Tom:  What?

Willie:  I’ll wear a corsage!

Tom:  What’s that?

Willie:  Flowers to pin on your dress at a formal affair!  Rose buds!  Violets!  And lilies-of-the-valley!  When you come home it’s withered but you stick ‘em in a bowl of water to freshen ‘em up.

Tom:  Uh-huh.

Willie:  That’s what Alva done.  (She pauses, and in the silence the train whistles.)  The Cannonball Express…

Tom:  Where to, Willie?

Willie:  The water-tank.

Tom: Yeah?

Willie: An’ start all over again.  Maybe I’ll break some kind of continuous record.  Alva did once.  At a dance marathon in Mobile. Across the state line.  Alabama.  You can tell Frank Waters everything that I told you.  I don’t have time for inexperienced people.  I’m going out now with popular railroad men, men with good salaries, too.  Don’t you believe me?

Tom:  No.  I think you’re drawing an awful lot on you imagination.

Willie:  Well, if I wanted to I could prove.  But you wouldn’t be worth convincing.  (She smoothes out Crazy Doll’s hair)  I’m going to live for a long, long time like my sister.  An’ when my lungs get affected I’m going to die like she did-maybe not like in the movies, with violins playing-but with my pearl earrings on an’ my solid gold beads from Memphis…

Tom:  Yes?

Willie:  (examining Crazy Doll very critically)  An’ then I guess-

Tom:  What?

Willie (gaily but with a slight catch)  Somebody else will inherit all of my beaux!  The sky sure is white.

Tom:  It sure is.

Willie:  White as a clean piece of paper.  I’m going back now.

Tom:  So long.

Willie:  Yeh.  So long.  (She starts back along the railroad track, weaving grotesquely to keep her balance.  She disappears.  Tom wets his finger and holds it up to test the wind.  Willie is hear singing from a distance.)

                                                You’re the only star

                                                In my blue heaven-

(There is a brief pause.  The stage begins to darken.)

                                                An’ you’re shining just-

                                                For me!

                                                            CURTAIN

 

ويلي :  همه در اصل به‌خاطر اون مي‌اومدن. براي همينه كه خونه حالا خاليِ خاليه.

تـام  :  تو كه ديگه اون‌جا نمي‌موني، نه؟

ويلي :  معلومه كه مي‌مونم.

تـام  :  تنهايي؟

ويلي :  آره. البته نبايد اون‌جا بمونم، ولي مي‌مونم. خونه رو متروكه اعلام كردن، ولي هيچ مشكلي نداره. ديروز يه بازرس اومده بود، دور و اطرافو وارسي مي‌كرد. از شكلِ كلاهش فهميدم كه بايد چي‌كاره باشه. آخه حسابي ازمُدافتاده و بي‌ريخت بود.

تـام  :  نه بابا؟

ويلي :  انگار كه درِ قابلمه رو گذاشته باشه رو كله‌ش. آلوا خيلي از مُد سرش مي‌شد. اون آرزو داشت كه براي شركت‌هاي عمده‌فروشي بزرگ تو شيكاگو لباس طراحي كنه. هميشه عكسِ خودشم براشون مي‌فرستاد؛ اما هيچ‌وقت فايده‌اي نكرد.

 

You're the only star

In my blue hea-ven…

 

تـام  :  بالاخره چي كارش كردي؟ بازرسه رو مي‌گم.

ويلي :  طبقه‌ي بالا، دراز كشيدم رو زمين. انگارنه‌انگار كه كسي تو خونه‌س.

تـام  :  خوب، غذا از كجا گير مي‌آري؟

ويلي :  چه مي‌دونم، بابا. اگه چشماي تيزي داشته باشي، هميشه يه‌چيزايي اين دوروبرا ريخته. مثلاً همين موزِ، تو يه سطل آشغال، پشت كافه‌ي پرنده‌ي آبي پيداش كردم؛ چيزيش نيست كه. (خوردنِ موز را تمام مي‌كند و پوستش را دور مي‌اندازد.)  

تـام  :  (با پوزخند)هه، آره. مثل خانم پرستون.

ويلي :  نه، اون نه. اون بهت يه كاغذ سفيد مي‌ده و مي‌گه: " هرچي دلت مي‌خواد بكش!" يه‌بار براش يه نقاشي كشيدم كه توش – اَه، اونو كه برات تعريف كردم؛ نه؟ مي‌شه يه پيغوم برا فرانك واترز ببري؟

تـام  :  چي؟

ويلي :  بهش بگو رئيسِ قسمت بار، برام يه جفت كفشِ چرمي خريده. اصلِ اصل. درست عينِ كفشاي قديمي آلوا. مي‌خوام برم كازينو مون‌لِيك با كفشاي تازه‌ام برقصم. تموم شبو مي‌رقصم و صبح، مستِ مست برمي‌گردم خونه! قراره تو جشنِ عاشقونه‌مون همه‌جور سازي داشته باشيم. ترومپت، ترومبون، حتي گيتار هاوايي. آره! آره!  (با هيجان ازجا بلند مي‌شود.) آسمونم قراره كه مثل الان، همين‌جوري سفيد باشه. 

تـام  :  (تحت‌تأثير قرار گرفته) مگه مي‌شه؟

ويلي :  چرا نه؟ (لبخند مرموزي مي‌زند و به‌آرامي به‌سمت پسر برمي‌گردد.) سفيد- مثلِ يه كاغذِ - بي‌خط ... (با هيجان ادامه مي‌دهد.) من روي اون- نقاشي مي‌كشم. 

تـام  :  واقعاً؟

ويلي :  معلومه.

تـام  :  چي مي‌كشي؟

ويلي :  خودمو درحالِ رقص! با رئيسِ قسمتِ بار! يه‌جفت كفشِ چرمِ اصل هم پامه! آره! آره! با پاشنه‌هاي باريكشون[1] كه قدمو اندازه‌ي تيراي تلگراف كردن! آهنگِ موردِ علاقه‌ام هم پخش مي‌شه.

تـام  :  آهنگِ موردِ علاقه‌ات؟

ويلي :  آره ديگه. درست هموني كه آلوا هم دوستش داشت. (با نهايتِ شور و اشتياق)

 

You're the only star

In my blue hea-ven …

من -

تـام  :  تو چي؟

ويلي :  من – يه كورساژ هم دارم.

تـام  :  چي چي؟

ويلي :  كورساژ. كورساژ به گلايي مي‌گن كه خانوما تو مراسماي رسمي به لباسشون مي‌زنن! غنچه‌هاي گل سرخ! بنفشه! زنبق‌هاي وحشي! وقتي برمي‌گردي خونه، ديگه پلاسيده شدن، ولي مي‌ذاريشون تو يه ظرفِ آب تا دوباره تروتازه بشن.

تـام  :  آهان.

ويلي :  آلوا هميشه اين كارو مي‌كرد. (مكث مي‌كند و در ميانه‌ي سكوتي كه مي‌افتد، صداي سوت قطار به‌گوش مي‌رسد.) قطارِ سريع‌السير ...  

تـام  :  خيلي راجع‌به آلوا فكر مي‌كني، نه؟

ويلي :  راستش، نه‌چندان. فقط گاهي وقتا. مُردنش هيچ ربطي به مردنايِ تو فيلما نداشت. رفيقاش همه غيبشون زده بود. كسي هم ويولون نمي‌زد. من ديگه بايد برگردم.

تـام  :  برگردي كجا، ويلي؟

ويلي :  پيشِ تانكرِ آب.

تـام  :  واسه چي؟

ويلي :  واسه‌اينكه از اولِ اول شروع كنم. شايد بتونم ركورد بزنم. آلوا يه‌بار ركورد شيكوند. تو يه مسابقه‌ي رقصِ استقامت تو موبيل[2]. سرتاسرِ مرزِ ايالتو رقصيد. ايالتِ آلاباما. مي‌توني تمومِ چيزايي رو كه بهت گفتم، به فرانك واترز بگي. من براي آدماي صفر كيلومتر، وقت ندارم. مخصوصاً حالا كه با كاركناي راه‌آهن بيرون مي‌رم. كسايي كه همه دوستشون دارن و درآمداي خوبي‌هم دارن. حرفامو باور نمي‌كني؟ 

تـام  :  نه كه باور نمي‌كنم. به‌گمونم تو زيادي به تخيلاتت چسبيدي.

ويلي :  خيلي خوب، اگه دلم مي‌خواست، مي‌تونستم بهت ثابت كنم. ولي روشن كردن تو، براي من نمي‌ارزه. (موهاي عروسك را صاف مي‌كند.) من يه‌مدت خيلي خيلي طولاني مثل خواهرم سَر مي‌كنم. وقتي هم كه ريه‌هام آب آورد، منم همون‌جوري كه اون مُرد، مي‌ميرم – ممكنه مثِ فيلما كه تو صحنه‌ي مردن صداي ويولن مي‌آد، نباشه – ولي با گوشواره‌هاي مُرواري تو گوشم، گردن‌بندِ طلاي ساختِ ممفيس ...

تـام  :  آره؟

ويلي :  (عروسك را به‌دقت وارسي مي‌كند.) فكر كنم بعدشم-

تـام  :  بعدش چي؟

ويلي :  (با خوشحالي اما كمي به‌سختي)همه‌ي دوست‌پسراي من به يكي ديگه برسن. آسمون واقعاً سفيده.

تـام  :  آره.

ويلي :  به سفيديِ يه كاغذِ بي‌خطِ نقاشي. من ديگه بايد برگردم.

تـام  :  خداحافظ.

ويلي :  آره. خداحافظ. (او شروع‌به برگشت، بر روي لبه‌ي خط‌آهن مي‌كند و براي حفظ تعادل، پيچ‌وخم‌هاي عجيب‌وغريبي به خود مي‌دهد. وقتي كه ويلي از ديدرس خارج مي‌شود، تام انگشتش را مرطوب مي‌كند و بالا مي‌گيرد تا ببيند از باد خبري هست يا نه؟ از دور صداي خواندنِ ويلي به‌گوش مي‌رسد.)

 

You're the only star

In my blue heaven-

(يك مكث كوتاه. صحنه به آرامي تاريك مي‌شود.)

An' you're shining just-

For me!

 

 

 (پرده بسته مي‌شود.)

 

---

[1]  French Heels نوعي پاشنه‌ي باريك و بلند، مخصوص كفش خانم‌ها

[2]  Mobile نام شهري در ايالت آلاباماي آمريكا

این ملک متروکه اعلام می شود - 5

Tom: You ain’t still living there?

Willie: Uh-huh.

Tom: What happened? Where did everyone go?

Willie: Mama ran off with a brakeman on the C. & E. I. After that everything went to pieces. (A train whistles far off.) You hear that whistle? That’s Cannonball Express. The fastest thing on wheels between St. Louis, New Awleuns an’ Memphis. My old man got to drinking.

Tom: Where is he now?

Willie: Disappeared. I guess I ought to refer his case to the Bureau of Missing Persons. The same as he done to Mama when she disappeared. Then there was me and Alva. Till Alva’s lungs got affected. Did you see Greta Garbo in Camille?  It played at the Delta Brilliant one time las’ spring. She had the same what Alva died of. Lung affection.

Tom: Yeah?

Willie: Only it was – very beautiful that way that she had it. You know. Violins playing. And loads and loads of white flowers. All of her lovers come back in a beautiful scene!

Tom: Yeah?

Willie: But Alva’s disappeared.

Tom: Yeah?

Willie: Like rats from a sinking ship! That’s how she used to describe it. Oh, it- wasn’t like death in the movies.

Tom: Naw?

Willie: She says, “Where is Albert? Where’s Clemence?”  None of them was around. I used to lie to her, I says, “They send their regards. They’re coming to see you tomorrow”. “Where’s Mr. Johnson?” she asked me. He was the freight sup’rintendent, the most character we ever had in our rooming-house. “He’s been transferred to Grenada”, I told her. “But wishes to be remembered”. She known I was lying.

Tom: Yeah?

Willie: “ This here is the payoff!”, she says. “They all run out on me like rats from a sinking ship!” Except Sidney.

Tom: Who was Sidney?

Willie: The one that used to give her the great big enormous red-silk box of American Beauty choc’lates.

Tom: Oh.

Willie: He remained faithful to her.

Tom: That’s good.

 

تـام  :  تو كه ديگه اون‌جا زندگي نمي‌كني؟

ويلي :  چرا.

تـام  :  خوب، چي شد؟ بقيه كجا رفتن؟

ويلي :  ماما با يكي از كاركناي راه‌آهن فرار كرد. بعد از اون همه‌چي خراب شد. (صداي سوت قطاري از دوردست به گوش مي‌رسد.) صداي سوتو شنيدي؟ اون، قطارِ سريع‌السيره. سريع‌ترين چيزيه كه بين سنت‌لوئيس و نيواورلئان و ممفيس، اين‌ور اون‌ور مي‌ره. بابا هم، الكلي شد.

تـام  :  الان كجاست؟

ويلي :  گم‌وگور شده. فكر كنم بايد مشخصاتشو براي دايره‌ي افراد گمشده مي‌فرستادم. وقتي ماما گم شده بود، بابا براي پيدا كردنش، همين كارو كرد. بعدش مونديم من و آلوا. تا اينكه ريه‌هاي آلوا، آب آورد. گِرِتا گاربو[1] رو تو كَميل[2] ديدي؟ همون فيلمه كه يه‌دفعه پارسال بهار، تو سينما دلتا بريليانت نشونش دادن. گرتا گاربو تو اون فيلمه، همون مرضي رو داشت كه آلوا ازش مرد. ريه‌هاش آب اَورده بود.

تـام  :  جداً؟

ويلي :  تنها فرقش اين بود كه اون – مريضيش، يه‌جورِ خيلي خوشگلي بود. فكرشو بكن، صداي ويولونا، دسته‌دسته گلاي سفيد، تو يه صحنه‌ي خيلي قشنگم، تمام خاطرخواهاش برگشتن سراغش.

تـام  :  خُب؟

ويلي :  ولي خاطرخواهاي آلوا، همه غيبشون زد.

تـام  :  واقعاً؟

ويلي :  درست عينِ موشايي كه از كشتي‌اي كه داره غرق مي‌شه، در مي‌رن! آلوا هميشه همينو درباره‌شون مي‌گفت. پوف، مردنِ اون – هيچ ربطي به مردناي تو فيلما نداشت.

تـام  :  ربطي نداشت؟

ويلي :  اون مي‌گه، «آلبرت كجاست؟ كلِمِنس كجاست؟» هيچ‌كدومشون اون دوروبرا نبودن. منم هميشه بهش دروغ مي‌گفتم. ويلي مي‌گه، «اونا سلام رسوندن. مي‌خوان فردا بيان ديدنت.» ازم مي‌پرسيد: «آقاي جانسون كجاست؟» آقاي جانسون، رئيسِ قسمتِ بار بود؛ اون مهم‌ترين آدمي بود كه تا اون‌موقع، سروكله‌اش تو پانسيونِ ما پيدا شده بود. من بهش مي‌گفتم: «اون منتقل شده به گرِنادا[3]، ولي اميدواره كه فراموشش نكني.» اون مي‌دونست دارم دروغ مي‌گم.

 تـام  :  آره؟

ويلي :  آلوا مي‌گه: «اينم از آخرِ كار! همه‌شون ولم كردن، درست عينِ موشايي كه از كشتي‌اي كه داره غرق مي‌شه، در مي‌رن !» البته به‌جز سيدني.

تـام  :  سيدني ديگه كي بود؟

ويلي :  هموني كه هميشه جعبه‌ها‌ي خيلي گُنده‌ي شكلاتِ American Beauty براش مي‌اُورد. جعبه‌هاش هميشه روكش ابريشمي قرمز داشتند. خيليَم گرون بودند.

تـام  :  عجب.

ويلي :  اون به آلوا وفادار موند.

تـام  :  چه خوب.

 

ادامه دارد ...

---

[1]  Greta Garbo (1905-1990) نام يك بازيگر سينما

[2]  Cammile (1936)

[3]  Grenada نام يك جزيره در آمريكا

 

این ملک متروکه اعلام می شود -4

 

Tom: Train engineers?

Willie: Engineers, firemen, conductors. Even the freight sup’rintendent. We run a boarding-house for railroad men. She was I guess what you might say The Main Attraction. Beautiful? Jesus , she looked like a movie star.

Tom: Your sister?

Willie: Yeah. One of ‘em used to bring her regular after each run a great big heart-shaped red-silk box of assorted chocolates and nuts and hard candies. Marvelous?

Tom: Yeah. (The cawing of crows sounds through the chilly air.)

Willie: You know where Alva is now?

Tom: Memphis?

Willie: Naw.

Tom: New Awleuns?

Willie: Naw.

Tom: St. Louis?

Willie: You’ll never guess.

Tom: Where is she then? (Willie does not answer at once).

Willie: (Very solemnly) She’s in the bone-orchard.

Tom: What?

Willie: (violently) Bone-orchard, cemetery, graveyard! Don’t you understand English?

Tom: Sure. That’s pretty tough.

Willie: You don’t know the half of it, buddy. We used to have some high old times in that big yellow house.

Tom: I bet you did.

Willie: Musical instruments going all the time.

Tom: Instruments? What kind?

Willie: Piano, victrola, Hawaiian steel guitar. Everyone played on something. But now it’s- awful quiet. You don’t hear a sound from there, do you?

Tom: Naw. Is it empty?

Willie: Except for me. They got a big sign stuck up.

Tom: What does it say?

Willie: (loudly but with a slight catch) “THIS PROPERTY IS CONDEMNED!”

 

تـام  :  بين مهندسا؟

ويلي :  مهندسا، آتيش‌كاراي لكومتيو، كنترل‌چياي بليت، حتي رئيسِ قسمتِ بار. ما يه پانسيون داشتيم، براي كاركناي راه‌آهن. گمونم بايد گفت، رونقِ پانسيونِ ما، دراصل به‌خاطر آلوا بود. چي بگم از خوشگليش؟ بايد مي‌ديديش، عينهو هنرپيشه‌هاي معروف بود!

تـام  :  خواهرت؟

ويلي :  آره. يكي از اونا، هردفعه كه باهاش مي‌رفت، يه جعبه‌ي خيلي گُنده، پر از آب‌نبات و آجيل و شكلاتاي حسابي براش مي‌اُورد. جعبه‌هه شكلِ قلب بود، با روكشِ قرمزِ ابريشمي. باورت مي‌شه؟

تـام  :  اوهوم. (بادِ سردي مي‌وزد و همراه با آن، صداي قارقارِ كلاغ‌ها، به‌گوش مي‌رسد.)

ويلي :  اگه گفتي آلوا الان كجاست؟

تـام  :  ممفيس؟

ويلي :  نُچ.

تـام  : نيواورلئان؟

ويلي :  نُچ.

تـام  :  سَنت لوئيس؟

ويلي :  عمراً بتوني حدس بزني.

تـام  : خوب پس كجاست؟ (ويلي پيش از جواب دادن، مدتي مكث مي‌كند.)

ويلي :  (خيلي موقر و رسمي) اون در گورستانه.

تـام  :  چي؟

ويلي :  (با تندي) گورستان، قبرستون، جايي كه آدما رو چال مي‌كنن! زبونِ آدميزاد سرت نمي‌شه؟

تـام  :  چرا! تسليت مي‌گم.

ويلي :  تازه هنوز نصفِ ماجرارَم نمي‌دوني رفيق. اگه بدوني قديما تو اون خونه‌ زرد گنده‌هه، چه روزاي محشري داشتيم.

تـام  :  آره. حتماً خيلي محشر بوده.

ويلي :  هميشه‌ي خدا سازا به‌راه بود.

تـام  :  سازا؟ چه‌جور سازايي؟

ويلي :  پيانو، گرامافون[1] ، گيتار هاوايي. هركي يه چيزي مي‌زد. ولي حالا، اون‌جا -  بدجوري ساكته. هيچ صدايي از اون‌ورا نمي‌آد. تو چيزي مي‌شنوي؟

تـام  :  نه. اون‌جا خاليه؟

ويلي :  اگه منو به‌حساب نياريم آره. اونا يه تابلوي گنده بالا دَرِش كوبوندن.

تـام  :  چه‌جور تابلويي؟

ويلي :  (باصداي بلند اما كمي به‌سختي) روش نوشته:  «اين ملك متروكه اعلام مي‌شود!»

 

 

ادامه دارد ...

---

[1]  در اصل آمده: ) Victrola  ماركِ نوعي گرامافون)

 

این ملک متروکه اعلام می شود - 3

قبل از هرچیز، بگم که سیدنی پولاک هم، یه اقتباس سینمایی از این نمایشنامه کرده .(درواقع باید بگم که کلی چیز به نمایشنامه اضافه کرده.) گویا یکی از فیلمنامه‌نویساشم کاپولا بوده. 

و بعد بقيه‌ي ترجمه:

Tom: Tom

Willie: Mine’s Willie. We’ve both got boy’s names.

Tom: How did that happen?

Willie: I was expected to be a boy but I wasn’t. They had one girl already. Alva. She was my sister. Why ain’t you at school?

Tom: I thought it was going to be windy so I could fly my kite.

Willie: What made you think that?

Tom: Because the sky is so white.

Willie: Is that a sign?

 Tom: Yeah.

Willie: I know. It looks like everything had been swept off with a broom. Don’t it?

Tom: Yeah.

Willie: It’s perfectly white. It’s white as a clean piece of paper.

Tom: Uh-huh.

Willie: But there isn’t a wind.

Tom: Naw.

Willie: It’s up too high for us to feel it. It’s way, way up in the attic sweeping the dust off the furniture up there!

Tom: Uh-huh. Why ain’t you at school?

Willie: I quituated. Two years ago this winter.

Tom: What grade was you in?

Willie: Five A.

Tom: Mrs. Preston.

Willie: Yep. She used to think that my hands were dirty until I explained that it was cinders from falling of the railroad tracks so much.

Tom: She’s pretty strict.

Willie: Oh, no, she’s just disappointed because she didn’t get married. Probably never had an  opportunity, poor thing. So she has to teach Five A for the rest of her natural life. They started teaching algebra an’ I didn’t give a damn what X stood for so I quit.

Tom: You’ll never get an education walking the railroad tracks.

Willie: You won’t get one flying a kite neither. Besides…

Tom: What?

Willie: What a girl needs to get along is social training. I learned all of that from my sister Alva. She had a wonderful popularity with the railroad men.

 

 

تـام  :  تام.

ويلي :  منم ويلي‌اَم. اسمِ هردومون پسرونه‌س.

تـام  :  خوب، چرا اسمِ پسرا رو روت گذاشتن؟

ويلي :  آخه قرار بود پسر بشم، ولي نشدم. اونا قبلِ من، يه دختر داشتن. آلوا. اون خواهرم بود. چرا مدرسه نرفتي؟

تـام  :  فكركردم امروز باد مي‌آد، مي‌تونم بادبادكمو هوا كنم.

ويلي :  چي‌شد كه همچين فكري كردي؟

تـام  :  آخه آسمون خيلي سفيد بود.

ويلي :  اين يعني‌ اين‌كه باد مي‌آد؟

تـام  :  خوب آره.

ويلي :  راس مي‌گي. انگار يه جارو برداشته باشن، همه‌جا رو جارو كرده باشن. نه؟

تـام  :  آره.

ويلي :  آسمون سفيدِ سفيده؛ درست عينِ كاغذاي بي‌خطِ نقاشي.

تـام  :  اوهوم.

ويلي :  ولي از باد خبري نيست.

تـام  :  نه.

ويلي :  به‌گمونم باد اون‌قدر بالابالاها مي‌وزه كه ما نمي‌تونيم حسش كنيم. فكرشو بكن، اون بالا، از يه پنجره، مي‌ره تو يه‌جايي كه انگار اتاقِ زيرشيروونيِ دنياست؛ انگار بخواد گردوخاكاي اسباب‌اثاثيه‌ي اون بالاها رو جارو كنه.

تـام  :  اوهوم. تو چرا مدرسه نرفتي؟

ويلي :  من خودمو براي هميشه تعطيليدم. اين زمستون مي‌شه دو سال.

تـام  :  كلاس چندم بودي؟

ويلي :  پنجم.

تـام  :  خانم پِرِستون.

ويلي :  آره. اون هميشه فكر مي‌كرد دستاي من كثيفن؛ تا اينكه روشنش كردم چيزي كه اون فكر مي‌كنه كثيفيه، مال خاكستراي خط‌آهنه؛ نيست خيلي از رو ريلا مي‌افتم، واسه‌همين دستام اين‌جوري مي‌شه.

تـام  :  اون زيادي سخت‌گيره.

ويلي :  نه بابا، اون فقط چون عروسي نكرده، اين‌جوري افسرده‌ شده. بيچاره، شايد هيچ‌وقت، حتي يه خواستگارم نداشته. حالام مجبوره تمام عمرش معلم كلاس پنجم باشه. شروع كرده بود بهمون جبر درس دادن؛ منم كه يه پاپاسي واسم نمي‌ارزيد بدونم x به چي برمي‌گرده. واسه همينم بي‌خيالش شدم.

تـام  :  ولي اگرم قرار باشه دائم رو خطِ آهن راه بري، هميشه بي‌سواد مي‌موني كه.

ويلي :  تو هم با هوا كردنِ اون بادبادكِ قرمزت، چيزي به سوادت اضافه نمي‌شه. تازه‌شم، ...

تـام  :  چي؟

ويلي :  چيزي كه يه دختر لازم داره، تربيت اجتماعيه؛ كه من تمام ‌و كمال از خواهرم آلوا يادش گرفتم. اون، بين كاركناي راه‌آهن، كلي معروف بود. 

 

ادامه دارد ...

اين ملك ، متروكه اعلام مي شود - 2

 

Tom: Hello. Who are you?

Willie: Don’t talk to me till I fall off. (She proceeds dizzily. Tom watches with mute fascination. Her gyrations grow wilder and wilder. She speaks breathlessly.) Take my- crazy doll- will you?

Tom: (scrambling up the bank) Yeh.

Willie: I don’t wanta- break her when- I fall! I don’t think I can- stay on much- longer- do you?

Tom: Naw

Willie: I’m practically- off- right now! (Tom offers to assist her.) No, don’t touch me. It’s no fair helping. You’ve got to do it- all- by yourself! God, I’m wobbling! I don’t know what’s made me so nervous! You see that water-tank way back yonder?

Tom: Yeah?

Willie: That’s where I- started- from! This is the furthest-I ever gone- without once- falling off. I mean it will be- if I can manage to stick on- to the next- telephone- pole. Oh! Here I go! (She becomes completely unbalanced and rolls down the bank.)

Tom: (standing above her now) Hurtcha self?

Willie: Skinned my knee a little. Glad I didn’t put my silk stockings on.

Tom: (coming down the bank) Spit on it. That takes the sting away.

Willie: Okay.

Tom: That’s animal’s medicine, you know. They always lick their wounds.

Willie: I know. The principal damage was done to my bracelet, I guess. I knocked out one of the diamonds. Where did it go?

Tom: You never could find it in all them cinders.

Willie: I don’t know. It had a lot of shine.

Tom: It wasn’t a genuine diamond.

Willie: How do you know?

Tom: I just imagine it wasn’t. Because if it was you wouldn’t be walking along a railroad track with a banged-up doll and a piece of a rotten banana.

Willie: Oh, I wouldn’t be so sure. I might be peculiar or something. You never can tell. What’s your name?

 

تـام  :  سلام. تو كي‌اي اينجا؟

ويلي :  تا نيفتادم، با من حرف نزن. (ويلي تلوتلوخوران پيش مي‌رود. تام بدون اينكه حرفي بزند، با شيفتگي به او نگاه مي‌كند. خطر افتادن دختر هرلحظه بيشتر مي‌شود. او با نفسِ حبس‌شده، حرفش را ادامه مي‌دهد.) مي‌شه – اين- عروسكَمو[1] - بگيري؟

تـام  :  ( به‌زحمت از خاكريز بالامي‌رود) آها.

ويلي :  نمي‌خوام – وقتي مي‌افتم – طوريش شه! فكر نكنم بتونم – بيشتر از اين – خودمو نگه دارم – تو چي مي‌گي؟

تـام  :  نه، منم فكر نكنم بتوني.

ويلي :  تقريباً الانشم – از دور – خارجم! (تام مي‌خواهد به او كمك كند.) نه، به من دست نزن. كمك گرفتن يه‌جور تقلبه. آدم بايد – خودش تنهايي – از پسِش- بربياد! پسر، چه‌قدر تلوتلو مي‌خورم! نمي‌دونم چرا اين‌قدر دستپاچه شدم! اون تانكرِ آبو اون ته مي‌بيني؟

تـام  :  خُب؟

ويلي :  من- از اون‌جا – شروع كردم! اين بيشترين – راهيه كه تا حالا – بدون اينكه – بيفتم زمين– اومدم. يعني– اگه بتونم خودمو– تا تيرِ – تلفنِ – بعدي – نگه دارم! اوف! ديگه افتادم! (تعادل خود را كاملاً از دست مي‌دهد و از خاكريز پايين مي‌غلتد.)

تـام  :  (كه حالا بالاتر از او ايستاده) طوريت شد؟

ويلي :  پوست زانوم يه‌كم رفته. خوب شد جوراب ابريشميامو نپوشيدم.

تـام  :  (از خاكريز پايين مي‌آيد) روش تُف كن. سوزششو خوب مي‌كنه.

ويلي :  باشه.

تـام  :  مي‌دوني، اين دوا درمونِ حيووناس. اونا هميشه زخماشونو مي‌ليسن.

ويلي :  آره، مي‌دونم. گمونم، بيشتر از اينكه خودم چيزيم بشه، دستبندم داغون شد. يكي از الماساش افتاده. كجا رفت اين؟

تـام  :  عمراً بتوني از بينِ اون همه زغال و خاكستر پيداش كني.

ويلي :  چه مي‌دونم، شايدَم پيدا نشه. ولي آخه خيلي برق مي‌زد.

تـام  :  الماسِ اصل كه نبود.

ويلي :  از كجا مي‌دوني؟

تـام  :  همين‌جوري، به‌نظرم اومد. چون اگه اصل بود كه تو اين‌جوري با يه عروسك درب‌وداغون و يه‌تيكه موز گنديده، نمي‌اومدي رو لبه‌ي خط‌آهن، واسه خودت راه بري.

ويلي :  هه، من بودم اين‌قدر مطمئن حرف نمي‌زدم. شايدم يه‌جور آدمِ خاصي، چيزي باشم. چه مي‌دوني تو؟ اسمت چيه؟

 

ادامه دارد ...

---

[1]   در متن اصلي آمده است: my Crazy Doll . از قرارِ معلوم، Crazy Doll نام رده‌اي از عروسك‌هاي آن دوره است. (مثل باربي در اين سال‌ها.)

 

این ملک، متروکه اعلام می شود - 1

درووووود:)

من دارم یه نمایشنامه‌ی تک‌پرده‌ای از تنسی ویلیامز رو ترجمه می‌کنم. کم‌کم اصل متن رو با ترجمه‌ی خودم اینجا می‌گذارم. امیدوارم حوصله کنین و بخونینش و اگه به اشتباهی هم برخوردین، خوشحال می‌شم که بهم تذکر بدین.

راستش دوست داشتم به یه زبون ساده و خودمونی ترجمه‌ش کنم. ولی هرکاری کردم توی این توضیح صحنه نشد (شاید به خاطر چند جمله که تو آخراشه) شما راهی می‌دونین؟ حالا تو گفتگوها بیشتر سعی می‌کنم زبون ساده و راحت‌تری داشته باشه.

 

“This Property is Condemned”

 

Tennessee Williams

 

Characters

            Willie, a young girl

            Tom, a boy

 

Scene: A railroad embankment on the outskirts of a small Mississippi town on on milky white winter mornings peculiar to that part of the country. The air is moist and chill. Behind the low embankment of the tracks is a large yellow frame house which has a look of tragic vacancy. Some of the upper windows are boarded, a portion of the roof has fallen e of thoseaway. The land is utterly flat. In the left background is a billboard that says “Gin with Jake” and there are some telephone poles and a few bare winter trees. The sky is a great milky whiteness: crows occasionally make a sound of roughly torn cloth.

            The girl Willie is advancing precariously along the railroad track, balancing herself with both arms outstretched, one clutching a banana, the other an extraordinarily dilapidated doll with frowsy blond wig.

            She is a remarkable apparition- thin as a beanpole and dressed in outrageous cast-off  finery. She wears a long blue velvet party dress with a filthy cream lace collar and sparkling rhinestone beads. On her feet are battered silver kid slippers with large ornamental buckles. Her wrists and her fingers are resplendent with dimestore jewelry. She has applied rouge to her childish face in artless daubs and her lips are made up in a preposterous Cupid’s bow. She is about thirteen and there is something ineluctably childlike and innocent in her appearance despite the makeup. She laughs frequently and wildly and with a sort of precocious, tragic abandon.

            The boy Tom, slightly older, watches her from below the embankment. He wears corduroy pants, blue shirt, and a sweater and carries a kite of red tissue paper with a gaudily ribboned tail.

 

 

 

این ملک، متروکه اعلام می‌شود.

 

 

 

(صفت Condemned وقتي براي يك ملك يا ساختمان به‌كار برود، به اين معناست كه آن ساختمان ازسوي مسؤولين امر، براي زندگي، ناامن تشخيص داده شده و لازم است كوبيده و درصورت‌لزوم، از نو ساخته شود. معادل دقيقي براي اين اصطلاحي كه ممكن است براي خانه‌ها يا ساختمان‌هاي كلنگي به‌كار رود، در فارسي پيدا نشد؛ به همين دليل توضيح، لازم به نظر مي‌رسيد. (معادل‌هاي نه‌چندان دقيق ديگر عبارتند از: «اين خانه كلنگي است.» يا «اين ملك مصادره شده است.» اما به دليل شواهدي از متن، اصطلاح متروكه را انتخاب كردم.) اگه شما چیز دیگه‌ای به ذهنتون می‌رسد، بازم منو در جریان قرار بدین.)

 

شخصیت‌ها:

                     ویلی: یک دختربچه.

 

                     تام: یک پسر.

صحنه:

امتداد خط‌آهني برفراز يك خاكريز كم‌ارتفاع، درحومه‌ي يكي از شهرهاي كوچك اطراف مي‌سي‌سي‌پي. يك صبح زمستاني با آسمان شيري رنگي كه خاصِ آن ناحيه است. هوا مرطوب و خنك است. پشت خاكريز، يك خانه‌ي چوبي بزرگ به‌چشم مي‌خورد كه نماي بيروني آن  زرد رنگ است و ظاهر متروكه‌ي اسف‌باري دارد. بعضي از پنجره‌هاي بالايي با تخته مسدود شده‌اند و بخشي از سقف نيز فروريخته است. ملك بر زميني كاملاً مسطح واقع است. در سمت چپِ پس‌زمينه‌ي صحنه، يك تابلوي آگهي با نوشته‌ي «GIN WITH JAKE»[1] و چند تير خط تلفن و همچنين چند درخت عريان زمستاني قرار دارند.    

            ويلي، دختري است كه به‌سختي تلاش مي‌كند تا برلبه‌ي خط‌آهن راه برود.  او دست‌ها را براي حفظ تعادل از دوسو گشوده است. با يك دست، موزي را محكم چسبيده و در دست ديگرش، يك عروسك درب‌وداغان با موهاي بور ژوليده و كثيف ديده مي‌شود.

            ظاهر دختر، شديداً جلب توجه مي‌كند : بسيار لاغر است، مانند ني غليان، و با لباس و زيور آلاتي خنزرپنزري، خود را آراسته است. يك پيراهن شب بلند از جنس مخمل آبي بر تن دارد كه يقه‌ي توري  كرم رنگ چرك‌مُردي دارد. سنگ‌هاي بدلي براقي به گردن آويخته وكفش‌هاي چرمي نقره‌اي رنگي با سگك‌هاي تزئيني بزرگ به‌پا دارد كه بسيار فرسوده هستند. مچ دست‌ها و انگشتانش از جواهرات بدلي ارزان‌قيمت مي‌درخشند. به‌طرز ناشيانه‌اي به صورت بچگانه‌اش رُژِگونه ماليده و لب‌هايش را به‌شكل مضحكي كشيده است.[2] حدود سيزده سال دارد و عليرغم آرايشي كه كرده، معصوميت و كودكانگي غيرقابل مقاومتي در ظاهرش موج مي‌زند. او گاه‌به‌گاه خنده‌هاي وحشيانه‌ي شديدي سرمي‌دهد كه در آن نوعي بي‌خيالي زودرس و غم‌انگيز به چشم مي‌خورد.

            تام، پسري كه كمي بزرگ‌تر از دختر است، از پايينِ خاكريز به او نگاه مي‌كند. يك شلوار مخمل كبريتي، بلوزي آبي و يك پلوور بر تن دارد. او يك بادبادك قرمز رنگ، با دنباله‌ا‌ي زيبا و پرزرق‌وبرق، همراه خود دارد.

 

ادامه دارد ...

---

[1]  معادل دقيق و خوبي براي اين جمله پيدا نشد. شايد بتوان به‌جاي آن گذاشت: «انواع نوشيدني»

[2]  در متن آمده است: به‌شكل كمان كوپيد (خداي عشق)(Cupid's bow) كه شكل اغراق‌شده‌اي از حالت لب بالايي انسان دارد.