یک شعر بسیار پندآموز از ملک الشعرا بهار:

ملك الشعرا بهار

ايـن دود سيه فام كه از بام وطـن خاست       از ماست كه بر ماست

وين شعله‌ی سوزان كه بر آمد زچپ و راست    ازماست كه برماست

جـــان گــــر به لب ما رســد،ازغـــير نناليـم         با كـــس نسـگاليم

از خويش بناليم كه جان سخن اينجاست     از ماسـت كه بر ماسـت

ما کهنه چناریم که از باد ننالیم                  بر خاک ببالیم

لیکن چه کنیم، آتش ما در شکم ماست       از ماست که برماست

اسلام گر امروزچنين زار و ضعيف است       زين قوم شريف است

نه جــرم ز عيسي نه تعدي ز كليساست    از ماست كه بر ماسـت

گـوئيم كه بــيدار شــديم،اين چه خيـالیســت؟       بيداري ما چيست؟

بيداري طفلي است كه محتاج به لالاست        از ماست كه بر ماست